Бобок | okno.mk

Бобок | okno.mk

И, најпосле – безвучните. Тие како да не постојат и секогаш, во јазикот на општеството, се неспоредливо помалубројни од останатите. Нивниот тек на мислите е слободен и нивните зборови не се ограничени од внатрешните стеги и прегради. Во времињата на хомо совиетикусот, ги нарекуваа дисиденти, а беа олицетворени со имињата А. Сахаров, А. Солженицин, А. Сињавски... Нивните иницијали сместени во едно кратко ССС (и уште неколку стотици луѓе солидарни со нив) даваа сосема поинаква звучност на она што се нарекуваше СССР. Тоа беа луѓе со мека душа и нескршлив дух. Денес, таквите луѓе ги нарекуваат „петта колона“, иако тие се најмалку подготвени да се категоризираат во каква било колона. Тоа се писатели, музичари, уметници, новинари, историчари, политичари, волонтери или едноставно будни граѓани. Бидејќи не се спротивставуваат на никаква конкретна идеологија, идеократија или некаков систем на размислување, тешко дека некој може да ги нарече „луѓе кои размислуваат поинаку“. Тие само ѝ се спротивставуваат на „бесмислата“ (а, понекогаш и на безумието) и затоа можат да се наречат мислечки. И, упатувајќи ги своите апсурдни предизвици кон епохата на апсурдите, тие дејствуваат типично руски – сосема сами против огромното мнозинство.

КОМЕНТАР:
Започнах да чета началото, но не можах да изтрая и си останах там. Обаче, след като не успях да я закрия веднага, хвърлих поглед върху края и горният цитат от него ми се стори много по-интересен. Всъщност като обобщение и инсайт, което се отнася не само до конкретния случай. И е по-близо до истината, отколкото началото и може би идеята на статията, която ми се стори като поръчкова и всъщност целяща с малко истина да хвърли прах в очите, т.е. да "продаде" грешна интерпретация на действително случващото се, което май всеки вече забелязва.